Zespół Pałacowo-Parkowy w Garbowie to przykład doskonale zachowanej rezydencji ziemiańskiej w stylu późnoklasycystycznym, powstałej w połowie XIX wieku. Pałac został zbudowany w 1853 roku na zlecenie Jana Nepomucena Jezierskiego, ówczesnego właściciela majątku, konserwatywnego działacza sejmowego i marszałka szlachty guberni lubelskiej. Głównym projektantem był warszawski architekt Józef Dietrich, który prawdopodobnie wykorzystał mury wcześniejszego, XVIII-wiecznego dworu. Otoczony rozległym parkiem pałac szybko stał się uznawany za jedną z najpiękniejszych rezydencji w okolicy. W pobliżu pałacu powstały liczne budynki gospodarcze, z których do dziś zachował się okazały spichlerz.

 

     Na początku XX wieku majątek przeszedł w ręce przemysłowca Bohdana Broniewskiego, który założył cukrownię „Garbów”. Pałac przetrwał niemal w niezmienionym stanie, z wyjątkiem pewnych przekształceń wewnętrznych, a obecnie mieści się w nim ośrodek zdrowia oraz apteka. W wyniku powojennej regulacji przebiegu szosy Warszawa-Lublin, dawny kompleks rezydencjalny został przecięty drogą na dwie części.

 

     Pałac, utrzymany w stylu późnoklasycystycznym, został wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta. Parterowy korpus główny posiada symetryczne skrzydła piętrowe. Elewacja frontowa, ozdobiona czterokolumnowym portykiem jońskim, jest jednym z najciekawszych elementów budynku, podobnie jak kolumnowe podcienia na elewacji ogrodowej. Wnętrze pałacu zachowało dekoracje sztukatorskie w postaci rozet i medalionów, a także szachownicową posadzkę w hallu.

 

     Spichlerz, wzniesiony na początku XX wieku, to imponująca budowla o trójczłonowej strukturze, z czterokondygnacyjnym korpusem głównym. Wewnątrz zachowały się elementy techniczne z lat 20. XX wieku.

 

     Park krajobrazowy otaczający pałac charakteryzuje się rzadkimi gatunkami drzew i krzewów, a także czterema stawami. Aleje parkowe, dziś służące jako ścieżki piesze i drogi dojazdowe, dodają uroku temu malowniczemu miejscu.